Her gün en çok sevdiğim kahvemden bir yudum alırken kahveyi yaradana şükrediyorum. Evet kahveyi seviyorum ama kahve tonlarını değil. Tonlarca duyguyu bir arada yaşamayı daha çok seviyorum. Ve hep bekliyorum bir yudum alıyorum ve beklemeye devam ediyorum. Neyi beklediğimi bilmeden neden ve niye olduğunu hiç bir şekilde önemsemeden .Hani o kuralları hiçe sayanlar var ya işte onların mahçup yüzlerine bakarak benim için aslında hiç de farketmez diyerek bekliyorum. Aslında çok da eminim bazen de pek de emin değilim. Bir daha kuralları hiçe saymamalarını tüm kalbimle dileyerek.
Az bir zaman önceydi ölü bir tene dokunmuştu ellerim. Sanki her an bana ismimle seslenecek her an uyanacak bana bakacakmış gibiydi. Ve elleri soldan sağa doğru düşerken sanki son kez ellerimi tutacakmış gibiydi ama tutamadı. Özledim... Ve ben işte o gün hayatı anladım. Hayat bizi aslında tutacakmış gibi yapıp tutmuyordu. Hani tam kavuşacakken tam sarılacakmış gibi yapıp koşar adım halde kaçmaktı. Bedeni terk eden ruhun bana hatırlattığı hayatın anlamsızlığı ve bir yandan da en hızlı şekilde koşar adım yaşamak hayatı ruh bedeni terk etmeden önce. Çok özledim...
Şunu çok iyi anladım bu dünyada en acı şey aslında herkesin bir kalbinin olduğunu unutması. Damarlarında gürül gürül çağlayan aşkı görmeyerek yada görmezden gelerek gözlerini kapatıyor olmak. En sonunda vardığım yargı aslında tutacakmış gibi yapıp ellerini bırakması değil de belki de akacakmış gibi yaparak sana doğru akmamasıdır. Ve ben inanıyorum ki ikinci hayatımın ilk gününden bu yana çağıl çağıl çağlayan. Ey nefsim! Kalbim gibi ağla ve bağır ve de ki: Fânîyim, fânî olanı istemem; âcizim, âciz olanı istemem. Özledim...
