Sen kolay olduğunu mu sanıyorsun. Elbette hayatın ayrımına varmak sandığın kadar kolay değil. Hani o ilk anla yüzleşmek var ya tüm her şeyi bir anda tüketmeye çalıştığın yere o tüm her şeyin sığmayacağını anladığın o an işte tam da bundan bahsediyorum. Gözünde dağlar kadar büyüttüğün şeylerin aslında bir karınca kadar olması gibi. Sen bir şeyler yetsin diye dört nala koştururken bir taraftan da kendine sığ kaldığını fark edememek ve kendinin adeta taştığını zannetmek. Sen her ne kadar anlamaya çalışsan da hani bazı şeyleri asla anlayamayacağını anlamak var ya hayatın boyunca ürettiğin tüm anlamların içinde boğulmak gibi.
Kendi kendine sorarsın bazı zamanlar ‘yaşamak nasıl bir şey’ ? ve bu soruya verdiğin cevap kocaman bir ‘hiççç’ olur. Bu hiçlikle bir eşikten daha atlamanın heyecanını, kırgınlığını tüm hücrelerinle yaşarsın. Hayatla birlikte akıyoruz, biliyoruz başı da sonu da aynı istediğin kadar zorlarsan zorla asla değişmeyecek olan bir akıntı. Tüm meselelerin eninde sonunda iyilik ve doğruluğa çıkmasını umarak hayatla birlikte akmak. İsteye isteye yada ite kaka , koşa koşa yada zorla fark etmez.
Her şeyi ama her şeyi olduğu gibi kabullenmen için zaman sana hayatın Yunan mitolojisindeki İkaros’un düştüğü labirentten farksız olduğunu bir şekilde öğretir. Artık nedenlerin niçinlerin nasılların bir önemi kalmaz. Zaman öyle hızlı akar ki canın önde giderek hiç görmediğin bilmediğin bir yere doğru ilerlersin. Adeta canımız ‘canın isterse’ der gibi bizden daha hevesli istesek de istemesek de olanca hızıyla canımız ölüme.
