Her birimiz uzaklardan duyduğumuz sessiz çığlıkların en sessiz şahidi değil miyiz? Oysa ki dünya ne kadar da huzurlu , ihtişamlı görünüyor öyle değil mi ? Neresinden tutarsak tutalım elimizde kalıyor. Biz aslında malesef insanlık kelimesinin anlamını yitirdiği çağın insanlarıyız ve o çağda yaşamak zorunda kalanlarız. Elinden vahşice hayat hakkı alınmış olan çocuklar , kadınlar , yıkılan yok edilen şehirler, açlıklar ve en kötüsü de savaşlar birilerinin daha fazlasını istemesi ve gözlerini kan bürümesi yüzünden değil mi :(((
Peki bizim tüm bu korkunç olaylara rağmen çayımızı, kahvemizi keyifle yudumluyor olmamız, hala yüzümüzde gülücüklerin olması aynı zamanda tüm bunlara rağmen çıldırmayışımız hiç ama hiç normal olarak kabul edilemez. Ya da belki de çok normal. Zaten normal kelimesi 'yaşamsal ' olarak oldukça anlam içermeyen bir kavram. Ve içimizdeki inanç şöyle haykırıyor en yüksek sesle: Dayan dayanmalısın burası Dünya ve burada gördüklerin gerçek değil sadece ve sadece hakikatin eşiği…
