Hani bazı sorular hiç beklemediğin yerden gelir ya işte üstümdeki de cevap verememiş olmanın mahcubiyetiydi. Aslında sorun bendeydi sorular da değil. Hiç bana gelmez hiç bana değmez zannetmiştim üstelik ben muafım diye de iddia etmişliğim çok olmuştu. Çünkü hiç beklentim yoktu. Beklemem gerektiğini bildiğim halde ah ben kendimi kendi ellerimle yüzsüz bendim. Cevap yükseğin en yükseği değildi ama dibinde en dibi olduğunu bilmem gerekirdi. Gösterdin, gördüm.
Karşımda zamanla beklemediğim yerden gelen aslında tam olarak da beklediğim sorulardı. Tamamen sorulara tanışık , adeta sorularla sırt sırta savaş savaşa . Üzerine basmaman gereken yeni dökülmüş betona bata çıka adımlarım. Ahh bir türlü yetişemediklerim ahh şimdi nerde ardımda kaldıklarını sandıklarım. Nasıl dua edip yalvarsaydım da kabul olurdu , göğe ellerimi nasıl açmalıydım. Belki de dilim sürçmeliydi ve söylediğim tüm her şey silinmeliydi.
Artık şimdi tüm sorular beklediğim yerden . Hem beni ben yapan ayırt edici özelliğim neydi ki ? Beni ben yapan kendimi tüm benliğimle sende bıraktım ben. Aşağıdan yukarıdan, ileriden geriden, uzaktan yakından beklediğim beklemediğim ne kadar soru varsa yağmala . Yeter ki bir gün beni ardında bırakma … İşte bugün son acı veren her şey acıttıysa acıdığıysa ruhumun sonsuz derinliklerinden yükselen ses Hoş geldin Aralık mutlu son yaz bu yıla …
