Bugüne kadar sarf ettiğim bütün sözlerimi geri alıyorum. Masmavi gökyüzünün yedi kat derinlerine karışmış olmasına rağmen üstelik geri alma hakkım yokken hem de. Bir de geri almak istediğim gönlümü geri alıyorum demek istiyorum ama alamıyorum maalesef. Dünyada meylettiğim tüm her şeyden pişmanlık duyuyorum. Aslında korktuğum , içinde olduğum çağda her şeyin sahtesinin kolayca üretilmesinin mümkün olması ve bu sahteliğin bir parçası olmak. Üstelik bu ben olamam diye tüm kalbimle haykırarak.
Necip Fazıl Kısakürek ‘ O ve Ben ‘i yazarken aslında bende bir türlü denklik alamayan ‘o ‘ ile savaşmaktan yorgun düşüyorum. Hani o boşluğa düştüğün, tutunmak için bir el aradığın zamanlarda boylu boyunca başını seccadeye koyar secdelere uzanırsın ya ve başın illaki secdede olacaktır. Hakiki sen nerdedir tüm kalp çarpıntınla onu ararsın. Uzandığın taraf girdap diğer taraf karanlık madde. Kalp yordamıyla şu dünyadan kimler geldi kimler geçti diye ah çekersin. Kafanın içini meşgul eder tüm bu arayışlar. Bu dünyanın devranını baştan başa süren olmadığını anlarsın. Aslında kafamın içindekiler sorun teşkil etmez de ya kalbimin içi? Söyle bana hey sen kalbimi niçin ?
