Dünyanın faniliğini görmeden ona ne büyük kıymetler , önemler atfettiğimizin farkında mıyız? Aslında çok önemli olarak gördüğümüz bir nevi hayati mesele olarak endişe ettiğimiz şeyleri yol ortasında bırakmak zorunda olduğumuz zamanlar da oldu. Dünya adeta bir tren yolculuğu yükünü hafifletmek için etinle canınla ne varsa aşağı atarsın, atardın ve attın da. Yani demem o ki bu fani dünyada öyle hiç bir şeye bağlanmayacaksın sımsıkı sarılmayacaksın. Sahip olduğun her şeye her an vazgeçilebilir olarak bakacaksın. Ve hiç unutmayacaksın her an gidecekmiş gibi her an bırakacakmış gibi…Sen sanıyordun ki sana ait olan şeyler sonsuza kadar seninle kalacak oysaki bu dünyada sana ait olan ne var ki ?
Hiç olmaz ya dediğin şeyler oldu , eksen kaydı. Bir çaresi bir yolu bulunur elbette bir şekilde hal olur hikayen gideceği yere varsa da değişmese de. Hani derler ya sevgi simyadır neyi seversen o olursun. Neyi seversen onun kadarsın, ona benzersin. Sevdiklerinden bu kadar mesul olmak korkunç değil miydi? Korkunç bir haksızlığa uğramak gibi ama seni çok daha yükseklere çıkarabilecek doruklara ulaştırabilecek kimseleri sevmek de senin elindeydi. Sevgi seni dönüştürecekse eğer asla yanlış sevme.
Şimdi trenden yüklerini bir bir atarken kalbin, aklın defalarca izlemekten bıkmadığın Geleceğe Dönüş filminin tren sahnesine odaklanmış durumda. Y kuşağı yaş grubu anlayabilir filmin büyüleyici etkisini. Sende etinden kemiğinden vazgeçmekten ve tüm yükleri vagonlardan atmaktan başka çaren olmadığını anladın. Ve işte tam da bu yüzden sarıl kendine…
