Bir zamanlar evlilik, ömür boyu sürecek bir yolculuk olarak görülürdü. İnsanlar, “iyi günde kötü günde, hastalıkta sağlıkta” diyerek verdikleri sözü yürekten benimser, karşılaştıkları her zorluğu birlikte aşmak için emek harcarlardı. Ancak günümüzde evlilikler, hızla akan bir trafik gibi. Tahammül sınırı adeta bir otoyoldaki hız sınırına dönüştü: Aşıldığında ceza kesilmiyor ama kazaya davetiye çıkarıyor.
Modern yaşamın sunduğu hız tutkusu, ilişkilerdeki sabır eşiğini de düşürdü. Sosyal medyada her gün “mükemmel çiftler” görüyor, gerçek dışı mutlulukların ortasında kendi ilişkimizi sorgulamaya başlıyoruz. Halbuki hiçbir ilişki, gösterildiği kadar kusursuz değil. Her sevgi, arkasında bir mücadele, bir anlayış ve en önemlisi sabır barındırır. Ama biz, artık ilk tartışmada gitmeyi düşünen, ilk sorunda yola yalnız devam etmeyi seçen bireyler hâline geldik.
Evliliklerde tahammül sınırı, bir trafik tabelası gibi görünür oldu. Eşin en küçük hatasında “Ben böyle bir hayat istemiyorum” demek kolaylaştı. Peki onca anı, onca fedakârlık ve birlikte kurulan hayaller bir öfke anına mı yenik düşmeli? Tahammül, sadece susmak değil; anlamaya çalışmak, dinlemek, karşı tarafın duygularını hissetmektir. Ama ne yazık ki artık kimse beklemek, çabalamak, emek vermek istemiyor. Herkes, en kısa yoldan en az hasarla kurtulmanın peşinde.
Oysa evlilik, bozulduğunda atılacak bir eşya değildir. Bazen tamir ister, bazen de yeni yollar, yeni anlayışlar. Unutulmamalı ki hiçbir uzun yol, sabır olmadan tamamlanmaz. Tahammül eşiği düşük olan evliliklerde sevgi de çabuk tükenir. Çünkü sevgi, sadece güzel anlarda değil, zorluklarla birlikte güçlenir.
Toplum olarak “dayanıklı ilişkiler” kavramını yeniden hatırlamamız gerekiyor. Kendi alanına ve karşısındakinin bireyselliğine saygı duyan ama aynı zamanda birlikte yürüme iradesi taşıyan çiftlere ihtiyaç var. Çünkü evlilik, sonsuz romantizmin değil; karşılıklı saygı, dürüstlük ve sabrın uzun vadeli hikâyesidir.
Aşk sabırla yoğrulan bir emektir. Evlilik ise o emeğin en kalıcı sözleşmesidir. Tahammül etmek; susmak değil, birlikte büyümeye niyet etmektir. Eğer her tökezlemede vazgeçersek, sonunda elimizde sadece yalnızlığın yankısı kalır. Ve bazen tahammül sınırını aştığımızda, geride bıraktığımız en kıymetli yol arkadaşımız olur.
“Aşk iki kişinin birbirine bakması değil, birlikte aynı yöne bakmasıdır.”
— Antoine de Saint-Exupéry
YORUMLAR